Nieuws

Lees hier het gehele verslag van de 48e editie van de Vogalonga, ervaren door onze Pontos Vogalonga groep.

Dinsdag 14 mei
De boten op transport naar Venetië.

Donderdag 16 mei
Wij (Anton, Ada, Harrie en Theo) hadden afgesproken dat we vanuit Almere zouden vertrekken met de auto van Theo. Anton en Ada hebben daarom Harrie opgehaald en stonden stipt om 7 uur in Almere voor de deur. Na het overladen van de bagage en uitgezwaaid door Claudia zijn we vertrokken.

De reis is prima verlopen. Theo heeft het grootste deel van de rit voor zijn rekening genomen (kon makkelijk; comfortabele auto...) en ook Anton heeft een deel gereden. Afgezien van wat wegopbrekingen en een forse hagelbui aan het einde is de rit vlekkeloos verlopen. We hebben onderweg één keer een kop koffie gedronken (medium size bleek bij nader inzien nogal groot) en twee stops gemaakt om de benen te strekken (en die sloot koffie weer kwijt te raken). We waren al om 17.30 uur in het hotel. Tijdens het inchecken stonden ook Mathilde, Coosje en Lieke voor de deur. Zij waren weliswaar een uur eerder vertrokken, maar kwamen dus vrijwel gelijktijdig aan in Hotel Rote Villa in Füssen. Prima, eenvoudig hotel.

Hans, zijn vrouw en zoon waren echter minder fortuinlijk: in de buurt van Frankfurt begaf de auto het. Ze zijn meegenomen naar een garage, maar daar bleek het probleem niet vlot te herstellen. Via de verzekering hebben zij vervangend vervoer gekregen. Naar verwachting zullen zij om 21.00 uur (toch nog op tijd) aankomen.

Op het moment dat ik dit typ, zijn Anton, Ada, Harrie, Coosje, Mathilde en Lieke naar de supermarkt om in te slaan voor het ontbijt en de lunch morgenochtend.

Nadat we van Hans begrepen hadden dat hij, Corrie en Frank onderweg wat zouden gaan eten, zijn we met de rest van het gezelschap op zoek gegaan naar een geschikte plek om te eten. Een korte wandeling leidde naar een soort van pizzeria. Met zeven personen werden we aan een tafeltje geplaatst en daarna hebben we eerst bier besteld (tja, we waren nou eenmaal in Duitsland): twee met en vijf zonder alcohol in de bekende ½ liter glazen.

De menukaart leverde voldoende hoofdbrekens op, maar uiteindelijk lukte het om voor iedereen iets op tafel te krijgen. En het bleek erg smakelijk en zóveel dat er voor een toetje geen ruimte meer was.

Hans belde tegen de tijd dat we toe waren aan het afrekenen dat hij in de buurt was en dat was het startsein om weer naar het hotel te gaan. Moe en vol verhalen kwamen Hans, Corrie en Frank aan in een fraaie Kia.

Harrie en Theo hebben nog even een avondwandeling door verstild Füssen gemaakt. Bij terugkomst was het al erg rustig in de belendende kamers.

Vrijdag 18 mei
De dag begon vroeg: om 7.00 klonken in diverse kamers de wekkers, hoewel Ada al vanaf 5 uur op was. Ze heeft in de druilerige regen (hetgeen meeviel: het had de hele nacht hard geregend) Füssen onveilig gemaakt en daarna de ontbijttafel klaargezet. En zo kwamen wij na een verfrissende douche bij een volledig gedekte tafel met allerlei lekkers die Ada en een aantal andere dames hadden ingekocht en klaargezet. Een feestje!

We lieten ons dit in een zeer gezellige sfeer prima smaken en ook werden er lunchpakketten bereid (Ada had voor iedereen een boterhamzakje mee!). In de keuken van dit hotel konden we zelf koffiezetten en thee maken en gebruik maken van borden en bestek. Erg gemakkelijk en omdat we vrijwel de enige gasten waren, hadden we dus veel bewegingsvrijheid.

Rond 9 uur gingen we weer uiteen op weg naar Venetië. De auto's van Mathilde en Theo kozen voor de snelweg, waardoor we vlot konden opschieten. Onderweg bleek dat de voorzieningen in Oostenrijk en Italië in de afgelopen jaren enorm verbeterd zijn: schone toiletten, prima koffie en in de meeste gevallen ook een plek om even de benen te strekken.

Om 15:40 kwam het gezelschap in de auto van Theo aan en kort nadat we hadden ingecheckt, reden ook Mathilde, Coosje en Lieke de poort binnen. Helaas lukte het niet om alle appartementen dicht bij elkaar te krijgen, maar we zaten wel in twee 'straatjes' op loopafstand van elkaar. We hadden op Hu Camping Venezia 5 stacaravans geboekt die er niet als zodanig uitzagen, meer als portacabins. Het bleken gerieflijke ruimtes met een tweepersoonsbed en een los bed, douche en toilet. Zelfs met airco! En allemaal keurig schoon en goede matrassen.

Ook Karin en Karin kwamen een uurtje later binnenwandelen: die hadden een lange dag achter de rug met vliegen, bus, vaporetto en wandelingen. Hans, Corrie en Frank hadden voor de kortere en waarschijnlijk fraaiere B-weg gekozen vanaf Rovereto. Dat kostte wel veel meer tijd waardoor zij rond 18.30 uur de camping op kwamen.

Inmiddels hadden de anderen al een frisse duik in het zwembad genomen en genoten van de Italiaanse zon (die overigens veel gelijkenis vertoont met de Nederlandse zon, maar tóch anders aanvoelde...). Overigens stroomt de camping geleidelijk vol met mensen die we ervan verdenken dat ze ook deel gaan nemen aan de Vogalonga: we hebben al een gedeelde drakenboot gezien en ook een buslading met Hongaren die allemaal een eigen peddel bij zich hadden. Als dat een voorbode is voor het aantal deelnemers...

Om 19.30 verzamelden we bij een van de huisjes en daar hebben we gezamenlijk wat gedronken op de (ondanks de tegenslag van Hans c.s.) goede afloop van de reis, waarna we in het restaurant van de camping zijn gaan eten. Prima eten voor een schappelijke prijs en zeer vlotte bediening.

Zaterdag 18 mei
Zoals hierboven al geschreven, waren we op het afgesproken tijdstip op de parkeerplaats van Tronchetto. We zijn daar met de shuttlebus van de camping naartoe gegaan en na enig zoeken vonden we het parkeerterrein waar de Bowa van Proteus stond. De boten hadden we vrij vlot aangeriggerd en klaargemaakt voor vertrek, waardoor we om 12:00 uur helemaal klaar waren om Venetië in te gaan.

Aanvankelijk gingen we als vrijwel complete groep naar de plek waar we onze inschrijving moesten bevestigen (en een T-shirt ophalen, alsmede voor elke deelnemer een poster). In dat rolletje zat ook het rugnummer voor de Vogalonga, maar daar kwamen we pas op zondagmorgen achter en dus heeft één van de boten zonder rugnummer geroeid, hetgeen overigens geen probleem bleek: we moesten slechts één keer ons startnummer roepen.

Na deze verplichtingen gingen we in groepjes de stad in. Het was prachtig zonnig weer en de diverse groepen hebben de tijd naar eigen keuze ingevuld. Aan het einde van de middag volstond een appje met locatiedeler om in ieder geval twee groepen weer bij elkaar te krijgen voor het diner. Bij het toetje voegde ook de derde groep zich daarbij, waardoor we weer gezamenlijk de terugreis naar de opstapplek voor de shuttlebus konden aanvaarden.

Om 21:30 moesten we weer bij het parkeerterrein zijn voor de terugrit naar de camping. De bus bleek nogal ‘overbooked’ zodat een aantal reizigers op het trappetje moest zitten. Desondanks werden we veilig afgeleverd op de camping. Nadat we bij Anton en Ada voor de deur met diverse soorten messen de lunch- en ontbijtpakketten voor zondag hadden klaargemaakt, gingen we naar bed.

Zondag 19 mei
In alle vroegte (6.15 uur) vertrokken we van de camping naar Tronchetto. We hadden besloten om tóch maar met drie auto's te gaan en deze dan te parkeren in de parkeergarage. Wanneer je de kosten deelt door het aantal inzittenden, is dat eigenlijk net zo duur als de bus en véél gemakkelijker! Later bleek dat je hier een ontheffing voor had kunnen krijgen omdat we als groep een deel van het parkeerterrein hadden 'afgehuurd' —> tip voor de volgende deelnemers.

We waren een van de eersten, maar al vlot druppelden ook de studenten van Proteus het parkeerterrein op en kon het afladen van de boten beginnen. Dat was nog niet zo eenvoudig. Enkele studenten hadden een goed plekje gevonden naast een privéstijger, maar al vlot kwamen daar twee mannen aanzetten die daar anders over dachten. Om hun bloeddruk niet ál te zeer op de proef te stellen, hebben we de andere boten vanaf de hoge kant naar beneden doorgegeven. Dat ging eigenlijk verbluffend eenvoudig, alleen moest je natuurlijk instappen vanuit het water. En dat leverde dus natte voeten op (want de bodem was bezaaid met grote stukken steen en puin). Het water was niet koud en de lucht was warm dus dat droogde wel weer...

Hier moet nog wel vermeld worden dat we hier gebruik hebben mogen maken van de tomeloze inzet van de Proteus-studenten. Wat een energie en bereidwilligheid! Zonder hen hadden we de boten onmogelijk in het water kunnen krijgen!

Nadat de beide Pontos-boten op het water waren, voeren we via het Canal Grande naar het San Marcoplein. Onderweg kregen we al een redelijk beeld van de vele en ook zeer verschillende deelnemers. We hebben drakenboten gezien, kerkeboten, sloepen, supboards, zelfgebouwde sloepen, heel veel kano's, een soort waterfiets (vergelijkbaar met een spinningbike op een catamaran) enzovoorts en zo verder. We (de roeiers, want de stuurman moest erg opletten) keken onze ogen uit.

Bij het San Marcoplein had de organisatie een ferme geluidsinstallatie opgesteld waarmee alle betrokkenen bij de organisatie werden bedankt. In het Italiaans en dus was dit voor ons vooral achtergrondruis. We waren voldoende op tijd om daar wat te dobberen en rond te kijken. Vlak voor 9 uur werd nog een minuut stilte gehouden (niet helemaal gelukt…) en om 9 uur precies werden we met een kanonschot ‘weggeschoten’. Erg indrukwekkend om dan die enorme massa aan varend materieel op gang te zien komen!

De tocht voer richting Burano en Murano, welke eilandjes we ook 'gerond' hebben. Dat viel niet mee vanwege de smalle kanalen bij die eilandjes die dus als flessenhals zorgden voor enorme opstoppingen, gedoe, geschreeuw, irritatie, consternatie en bij sommige deelnemers ongetwijfeld ook hoge bloeddruk. Maar dat hoort er gewoon bij.

Het grootste deel van de tocht was over het open water van de lagune en daar was veel ruimte om van het roeien en van de mededeelnemers te genieten. Onderweg hebben we nog even aangelegd aan een strandje om de blazen te ledigen en wat te eten en ook voor de eerste wissel. De andere wissels hebben - voor het team van de Xantho - op het water plaatsgevonden. Het andere team heeft, naar we achteraf begrepen, een ruime rustpauze genomen op Burano.

Uiteindelijk voeren we dan Venetië weer in en via een wat smaller kanaal (en dus het nodige gedoe) verder naar het Canal Grande om weer terug te varen naar het San Marcoplein. Daar werden de medailles 'toegeworpen' en moest er gekeerd worden en werden we via een zijkanaal weer richting Tronchetto geleid. Het bleek dat we toen ‘uit en thuis’ iets meer dan 36 km hadden geroeid.

De twee ploegen waren elkaar inmiddels kwijtgeraakt en kwamen dus ook met ruime tussentijd aan bij de plaats waar de boten weer uit het water moesten. Dat viel (alweer) niet mee: het was inmiddels eb geworden en daarom konden we minder dicht bij de kust komen vanwege de vele stenen in het water. Maar verder uit de kust bestond de bodem uit blubber waar je tot je knieën (of verder) in wegzakte. Zeker nadat ook de jonge mensen van Proteus waren aangekomen, ging het uiteindelijk toch nog erg vlot. Vooral Karin en Karin en Theo hebben lang in het water gestaan om te helpen bij het ontvangen van de andere deelnemers en de anderen hebben op het land hun beste beentje voorgezet om het vervoerklaar maken en op de botenwagen laden zo soepel mogelijk te laten verlopen.

Uiteindelijk vonden de jongens van de organisatie dat we voldoende hadden gedaan en mochten we vertrekken. Aangekomen op de camping zijn sommige deelnemers toen nog het zwembad ingegaan, anderen hebben zich beperkt tot een verkwikkende douche of zelfs een opwekkende powernap.

Om 19:00 uur verzamelden we weer in het restaurant om ervaringen uit te wisselen (tussen de twee boten), na te genieten en een eenvoudige doch voedzame maaltijd te nuttigen. Dit keer kon er in de meeste gevallen zelfs nog wel een toetje in, hoewel dat misschien ook kwam omdat ze deze avond geen pizza’s wilden leveren omdat er teveel vraag vanuit de camping was...

Rond 21:00 uur namen we afscheid van elkaar: 'de auto van Theo' zou op maandag vroeg vertrekken met als doel om de hele rit naar huis in één keer te doen, Karin en Karin gaan maandag met het vliegtuig terug, Coosje en Mathilde gaan nog dieper Italië in en Hans, Corrie en Frank bleven nog een dag. Lieke ook, maar die had afgesproken met een vriendin.

Al met al kijken we terug op een geweldige ervaring. Niet alleen door het roeien van de Vogalonga, maar ook door de gemakkelijke manier waarop we, hoewel sommigen elkaar nauwelijks kenden, gezamenlijk hebben opgetrokken. De vele foto’s die we hebben gemaakt geven een goed beeld van deze mooie ervaring. Wij gunnen iedereen deze onvergetelijke ervaring.

Namens de groep Vogalonga 2024,
Theo Schopmeijer

De Vogalonga

De Vogalonga is een jaarlijks roei-evenement dat plaatsvindt in Venetië, Italië. Dit jaar wordt de Vogalonga gehouden op 19 mei 2024. De race, die voor het eerst werd georganiseerd in 1974 tijdens het feest van Sint-Maarten, begon als een vriendschappelijke wedstrijd. Al snel groeide het uit tot een legendarisch evenement, met tegenwoordig meer dan 1800 boten en meer dan 7000 deelnemers die samenkomen in de lagune van Venetië.

De route is ongeveer 32 kilometer lang en voert de deelnemers door de schilderachtige kanalen en langs de prachtige eilanden van Venetië. De race start met een kanonschot vanaf het eiland San Giorgio Maggiore, waarna de boten koers zetten richting Sant'Elena. Vervolgens passeren ze onder andere de eilanden Vignole, Sant'Erasmo, en San Francesco del Deserto, voordat ze terugkeren naar Venetië via Murano en de Grand Canal, om te eindigen bij de Dogana da Mar tegenover het Dogepaleis.

Een groep roeiers van roeivereniging Pontos doet dit jaar mee en doet dagelijks verslag. Iedereen kan meegenieten. Ze hebben zich goed voorbereid om hun uithoudingsvermogen te testen en te genieten van de unieke ervaring in Venetië.

Geschiedenis van de Vogalonga

De oorsprong van de Vogalonga gaat terug naar een eenvoudige regatta onder vrienden in 1974. Het evenement werd officieel gelanceerd op 26 januari 1975 met de bedoeling om Venetiaanse tradities te herleven en het verval van de stad tegen te gaan. Prominente figuren zoals Lauro Bergamo en Delfo Utimpergher speelden een cruciale rol in de oprichting van dit evenement. De eerste editie, gehouden op 8 mei 1975, trok al meteen 500 boten en 1500 deelnemers. Sindsdien is de Vogalonga uitgegroeid tot een internationale race die roeiers van over de hele wereld aantrekt.

De deelname van Pontos aan de Vogalonga is een prachtige gelegenheid voor de roeiers om deel uit te maken van deze rijke traditie en bij te dragen aan het behoud van het culturele en milieuerfgoed van Venetië.

I Cavalieri della Voga

"Wij hebben nog steeds een voorbeeld, de onoverwinnelijke 'Ridders van de Roeiriem.' Een diversiteit aan mensen, bestaande uit advocaten, arbeiders, bedrijfsleiders, magistraten, journalisten, ontwerpers van offshore platformen, vissers en gondeliers, maar allen met een enkele passie: roeien."

Voor Venetië en voor Sint Marcus
Franco Tonello


Foto en meer info: vogalonga.com